WEEKBERICHTEN

Week bericht van Renée

Beste broeders en zusters,

as zaterdag 10 september is onze vermaning open tijdens open monumentendag van 11 tot 16 uur.
zr. Tineke van der Wijk heeft door de jaren heen prachtige quilts gemaakt, die dan te zien zijn.

De volgende dag zondag 11 september vieren onze startdag, dit keer in de eigen vermaning.
Zoals u heeft kunnen lezen is br. Jan Albert Buiskool afgelopen juli naar het Doopgezond Wereldcongres in Indonesië geweest. Hij zal daar zondagmorgen aan de hand van een film het een en ander over vertellen, onder genot van een kopje koffie en iets lekkers.
De ochtend begint ( zoals gewoonlijk) om 10.15 en is rond 11.45 uur ten einde.
De kerkenraad nodigt u van harte uit (en naar alle waarschijnlijkheid hangen de quilts er zondag ook nog !)

---

Beste allemaal ,

Voor 23 oktober heeft Els Rijkens de dienst afgezegd, aangezien ze op bezoek gaat bij haar broer in Israël, die dan jarig is.
Wat doen we ? Datum overslaan of vervanging zoeken?
Er is nl zondag 30 oktober een middag in onze vermaning gepland, waarbij Beno Hofman iets vertelt over de geschiedenis van onze Vermaning en Euwe Zijlstra op ons orgel speelt..
Dat is één in de reeks van 5 "voorstellingen" in verschillende Groninger vermaningen.
Deze zijn voor een ieder toegankelijk, die daar belangstelling voor heeft, dus duidelijk geen dienst, maar daarom niet minder interessant!

vriendelijke groet, Renée

---

Beste broeders en zusters,

Zoals u heeft kunnen zien in Rond om de Vermaning is er dit jaar géén paasontbijt.

Wel wordt u van harte uitgenodigd om ca een half uur voor de dienst een kopje koffie met wat lekkers te nuttigen.
Dan kan ieder na de dienst zijn/haar gang gaan ( dat mag anders ook hoor!)

Ds R.P. Yetsenga gaat in de dienst voor, die begint om ca. 10.15 uur.

Naar ik hoop tot zondagmorgen 1e Paasdag ( 17 april ) rond 9.45 uur.

vriendelijke groet,
Renée

---

Beste allemaal

Hierbij stuur ik jullie het verslag van de vergadering over een eventueel stiltecentrum ivoor de Oekraïners n Zuidhorn meteen maar even door.

Het aantal Oekraïners dat zal komen in het voormalige school gebouw is beduidend groter geworden, dan ik vanmorgen zei nl 100 !! ( in mijn ogen teveel voor die ruimte)

vriendelijke groet,
Renée

---

Beste broeders en zusters,

As Zondag 20 februari bent u weer van harte welkom in onze vermaning in Noordhorn.
EINDELIJK is het dan zover en ik verheug me er op u allen welkom te heten!
De dienst begint om 10.15 u en na afloop is er koffie voor diegenen die dat willen.
Wel vragen we u om bij binnenkomst in de hal een mondkapje te dragen, net zo als bij het verlaten van de dienst.
Houd daarbij nog afstand uit oogpunt van de gezondheid van de ander en van uzelf!

Een vriendelijke groet en tot zondag hoop ik,
Namens de kerkenraad,

Renée ter Veer.

---

Week bericht van Renée

Goedemiddag broeders en zusters,

Een paar dagen geleden heb ik jullie beloofd, dat wij , als kerkenraad, een beslissing zouden nemen over de voortgang van de kerkdiensten de komende tijd.
Wij zijn (gezien de lockdown,) niet bij elkaar geweest, maar hebben per mail en telefoon overlegd over het voorstel rondom de nieuwe maatregelen.
We hebben gisteravond besloten om de komende kerkdiensten in ieder geval tot 14 januari niet te laten doorgaan.

Het lijkt ons teveel risico , hoe spijtig we het ook vinden, maar er is geen andere keuze
In mijn achterhoofd hield ik er zelf wel rekening mee en ik denk jullie ook.

Als kerkenraad wensen wij jullie de komende tijd al het goeds toe, hopen dat jullie gezond blijven en we elkaar in het nieuwe jaar weer kunnen ontmoeten!

Namens de kerkenraad:

Goede kerstdagen en een gezegend nieuwjaar!
Renée

---

Week bericht van Renée

Beste broeders en zusters,

Hierbij ontvangt u de huisdienst van br. Frans Dukers uit DG Emmen, die anders deze zondag was voorgegaan bij ons. (staat onder 'preekbeurten/bij "teksten huisdiensten")
Een goede zondag toegewenst,

Vriendelijke groet,
Renée

PS:
Zo als het nu lijkt komen we 12 september voor het eerst bij elkaar in onze vermaning., die staat gepland als startdag
Dat zal ook de laatste keer zijn dat br. Willem Hansma uit Grootegast aanwezig zal zijn.
Hij vertrekt nl eind september naar Canada, waar hij bij een van zijn dochters gaat wonen.

---

Week bericht van Renée

Genieten

Al een aantal jaren geleden zat ik samen met zuster E. Rosema heerlijk op een zomerse dag in haar achtertuin te genieten van alles om ons heen. Zoals de meesten van ons nog weten, hield Edske van planten en in haar voor- én achtertuin had ze heel wat soorten staan en bracht ze jaren lang elke dienst wat bloemen mee: Drie kleine boeketjes : voor elke 2 tafels in de Schuilplaats één boeketje. Hoeveel soorten bloemen heeft zij in de loop van die jaren niet geplukt uit haar tuin en deed ze ons daar het hele jaar door een plezier mee? Ze deelde ook stekjes uit aan ieder die deze liefde voor planten met haar deelde.

Daar zat ik aan te denken toen ik vandaag een prachtige rups fotografeerde op het helmkruid. Nou is dat op zichzelf niet zo’n spectaculaire plant, eigenlijk wat onooglijk met zijn kleine knopachtige bloempjes met een donkerrood lipje. “Maar “... zei Edske toen: ...”Je zal versteld staan hoeveel bijen, hommels en zweefvliegen en al dat soort insecten er op af komen!” Edske had gelijk : al jaren vliegen insecten aan en af, ook nachtvlinders weten de bloemetjes te vinden, ze moeten toch wel heerlijk geuren die kleine onooglijke bloemetjes!! Een bijzonderheid is, dat er nu al een aantal jaren in mijn tuintje één soort nachtvlinder eitjes op het helmkruid legt en dat het de zeldzaam voorkomende helmkruidvlinder is met rupsen die zo’n 5 cm groot worden én zo groot zijn ze op dit moment bijna alweer in 10 dagen tijd! Ze hebben gele ringen met zwarte streepjes en stipjes op een zachtgrijze-witte ondergrond, voor degenen met een mobiel of laptop zoek ze maar eens op.

Dáár kan ik nu van genieten en ook ik deel weer kleine plantjes uit om anderen er ook van te laten genieten. De vlinders kan ik er niet bij leveren; het heeft bij mij een aantal jaren geduurd voordat ik dat merkte, dat ze aanwezig waren. Pas sinds 4 jaar zitten er ineens zulke prachtige rupsen op de plant en toen ik las dat het stadium van pop naar vlinder in de grond soms wel 2 jaar kan duren werd het helemaal bijzonder! Het spijt me dat ik Edske dat niet meer heb kunnen vertellen, dat ik er zo van kan genieten en om te vragen of zij ook al die rupsen had op haar planten. Misschien met de aarde uit haar tuin verplaatst naar mijn tuintje of toch spontaan komen aanvliegen? Maar bijzonder blijft het, zeker als ik jullie vertel dat er nu rondom de boerderij al 5 plaatsen zijn waar die rupsen voorkomen en ik er al totaal zo’n 60 heb gezien vandaag!! Teveel van het goede? Nee zeg ik dan, als je er zo van kan genieten, toch niet? Als er maar voldoende gelegenheid en voedsel is om te kunnen groeien

Dat wij de komende tijd net zo gaan genieten van meer “vrijheid’, dat is mijn wens aan jullie allen en tot ziens op de middagbijeenkomst van 27 juli as in de Gasthorn!

Renée

---

Week bericht van Renée

Beste broeders en zusters,

Geen huisdienst maar wel een weekberichtje dit keer
Verder is er volgende week een oecumenische dienst van de Raad van Kerken in de Gasthorn, waarbij ds. Hester Wouda voorgaat.
Zie onderstaand stukje

Zondag 13 juni, Oecumenische viering Raad van Kerken Zuidhorn

Zondag 13 juni is de oecumenische viering van de Raad van Kerken van Zuidhorn. Vertegenwoordigers van de aangesloten kerken zullen voorgaan. Het thema dit jaar is: verlangen naar ontmoeting. We lezen het verhaal over de vrouw bij de bron uit Johannes 4. Jezus heeft dorst en vraag de Samaritaanse vrouw te drinken. Het wordt een bijzondere ontmoeting over een ander soort dorst, het verlangen naar levend water. Waar gaat ons verlangen naar uit en uit welke bron putten we in ons leven?

Er zijn maximaal 30 bezoekers welkom. Graag aanmelden voor donderdag 10 juni, 20.00 uur. Dit kan via de aanmeldgegevens van de Gastkerk: aanmeldinggastkerk@gastkerkpkn.nl, per per telefoon: (0594) 500997 (Jaap Vlijm) of via de link op de website van de Gastkerk.

Voor wie niet bij de viering aanwezig kan zijn is de dienst vanaf ongeveer 11.50 uur terug te kijken op https://www.gastkerkpkn.nl/kerkdienst-video-stream/

De liturgie van de viering zal op de website van de Dorpskerk en Gastkerk worden geplaatst. We hopen dat we digitaal met velen van u samen mogen vieren en biddend verbonden mogen zijn.

Voor mensen van de doopsgezinde gemeente Westerkwartier graag opgave per email van Renée
Opgave t/m woensdag 9 juni

---

Week bericht van Renée

Beste broeders en zusters, beste allemaal,

Hierbij ontvangen jullie de overdenking van ds. Renze Yetsenga.
Naar alle waarschijnlijkheid de laatste huisdienst per email verstuurd, omdat vele gemeenten weer per juni beginnen met een dienst in het eigen kerkgebouw.
Wij zijn als gemeente daar nog wat terughoudend in, naar alle waarschijnlijkheid is de eerste huisdienst op 12 september die hadden we al gepland als Startdag. Je zult misschien denken, dat het nog lang duurt, maar er komt nog een morgen om elkaar te ontmoeten eind juni - begin juli. De juiste datum krijgen jullie nog door, er moet nog een afspraak worden gemaakt met de Gasthorn. Dat was in afwachting van de laatste beslissingen van de regering, maar het wordt allemaal wat soepeler en dat blijft zo naar ik hoop.
Volgende week vermeld ik de datum in dit schrijven.
Eigenlijk lees ik altijd de overdenking door voordat hij naar jullie toegestuurd wordt, zo ook dit keer. De tekst van Johannes gaat o.a. over opnieuw geboren worden.
Mijn eerste naam Renée ( is opnieuw geboren) kreeg ik van mijn ouders, een naam die niet voorkwam in de wederzijdse families en dat je niet vernoemd werd naar een oma was in die tijd nog bijzonder. Mijn moeder was de oudste van 9 kinderen en mijn beppe Willemke overleed een jaar na mijn geboorte. Ze heeft niet meegemaakt dat ze vernoemd werd, maar daarna is bij alle jongere broers en zussen van mijn moeder het eerste kind vernoemd naar beppe Willemke, het werd Willy of Willem. Toen ik besefte dat ik de enige niet- Willemke was in mijn moeders familie en dat vroeg aan mijn ouders kreeg ik als antwoord : na de oorlog wilden we opnieuw beginnen en al het verdriet en leed van de oorlog achter ons laten, daarom ben je zo genoemd!
Dat maakt het bijzonder en ik hecht daardoor veel waarde aan deze naam, het is een deel van mij geworden, ook in het ernaar handelen: Je krijgt de kans om altijd opnieuw te beginnen om het anders/ beter te doen dan je gewend was en daar houd ik me aan vast !

Verder was er deze week goed nieuws:

Donderdagmorgen om 4 uur is er een merrieveulen geboren, die na wat start-problemen ( kon de eerste uren niet de juiste plaats om te drinken vinden) nu kerngezond oogt !

Een goede zondag toegewenst,
Vriendelijke groet,
Renée

---

Week bericht van Renée

Beste broeders en zusters, lieve allemaal,

Je kunt wel spreken van een bewogen week,
Vorige week zaterdagmorgen ging ik op de fiets naar Oostwold om een bezoekje te brengen aan zr. Bertha Hoekstra. Ze leek te slapen, maar was toen nog bij kennis en ik heb haar namens heel onze gemeente bedankt voor alle lieve kaartjes die ze ons jaren lang met een verjaardag of bijzondere gebeurtenis schreef. Na het korte bezoek zwaaide ze nog heel even met haar hand op de buik en zei: “Dag Renée”.
Het bleek een definitief afscheid te zijn, want de volgende morgen belde br. Willem Hansma mij op dat zijn vrouw die nacht zachtjes in haar slaap was heengegaan.
Donderdagmorgen hebben we definitief afscheid van haar genomen in het crematorium in Groningen, waar ook een tiental leden van onze Doopsgezinde Gemeente aanwezig waren, dat heeft br. W. Hansma zeer gewaardeerd.

Ds. R. Yetsenga heeft tijdens de bijeenkomst in de aula verteld wat zr. Bertha Hoekstra voor onze gemeente betekende.
( Deze overdenking zal worden opgenomen in de volgende “Rondom de Vermaning”)

Dat zr. Bertha Hoekstra mag rusten in vrede en namens de DG Westerkwartier wensen wij br. Willem Hoekstra God's kracht toe, dat hij ook dit verlies een plaats zal kunnen geven...

Een vriendelijke groet,
Renée

---

Week bericht van Renée

Beste broeders en zusters,

Nog even dan is het alweer april, dit weekend wordt de klok verzet en begint de zomertijd

Naar ik hoop ook een tijd waarin we elkaar straks weer kunnen ontmoeten, maar dat duurt nog een poosje. Toen we datum van 1 april vaststelden had ik niet gedacht dat er nóg een periode bij zou komen. Voor de tweede keer geen paasontbijt met elkaar, maar volgend jaar....

Ook de diensten in onze vermaning zijn opgeschort en wel tot zondag 4 juli, naar ik hoop is het dan weer veilig voor allemaal. Zolang gaan we door met jullie wekelijks op de hoogte te houden van ons wel en wee.

Het pad naar de Schuilplaats is verwijderd en de brokken asfalt afgevoerd, maw : klaar om een geul te graven en een nieuwe gasleiding aan te leggen.

Dankzij het werk dat Jan heeft verzet voor een subsidieaanvraag, staat het bedrag al op de bankrekening, dat ons meehelpt om dit te kunnen financieren.
Kortom er zijn ook positieve dingen te melden

Een goed weekend
vriendelijke groet,
Renée

---

Week bericht van Renée

Aanpassen

Gister en vanmorgen stuurde Tineke me een artikel van het dagblad Trouw op over de herziene versie NBV- bijbel. Deze bijbel ( NBV 21 ) komt volgend jaar uit en moet zo de bijbel voor de 21e eeuw worden. Het Nederlands Bijbelgenootschap heeft veel reacties van lezers op de toen nieuwe, eigentijdse bijbelvertaling uit 2004 gebruikt in deze nieuwe versie. 3 jaar lang bogen 9 vertalers zich over de 2000 bladzijden tellende bijbel, lazen en overlegden. Om je een idee te geven: er zijn 12.000 veranderingen doorgevoerd. Een voorbeeld is het woord ”Aalmoes”, een woord dat nu heden ten dage minder gebruikt wordt, is Matteüs 6: 2 de NBV21 omschreven als : Dus wanneer je iemand iets geeft uit barmhartigheid, bazuin dat dan niet rond-, in de vertaling van 2004 staat er : -Dus wanneer je aalmoezen geeft, bazuin dat dan niet rond-

Zo zijn er vele veranderingen, die niet zo verkeerd zijn ( in mijn ogen), dat is een kwestie van wennen én gevoel. Ik weet nog dat ik hikte tegen de verandering van “kribbe” in “voederbak”. De eerste jaren gebruikte ik nog steeds bij het voorlezen tijdens de kerstavondviering in onze vermaning “gewoon” nog de oude benaming: kribbe

Toch zijn er nu al diverse predikanten die niet van plan zijn om de nieuwste bijbelvertaling te gaan gebruiken. In de Trouw van gister stond een opvallende kop:

-Nieuwe bijbel is te mannelijk : God blijft een hij en dan ook nog met een hoofdletter-

Volgens mij ben ik me in de tijd van ds. Christien Duhoux pas goed bewust gaan beseffen dat het Godsbeeld dat ik had niet klopte met de gevoelens die ik er bij had. God was voor mij altijd al meer een vader én moeder dan alleen een vaderfiguur. Zij sprak tijdens de zegen altijd over: “G’d, die als een vader en moeder over ons waakt/ voor ons zorgt” en dat vond ik toen heel bewust een mooie /goede omschrijving van wat ook wel wordt genoemd : De Ene, de Eeuwige, de Levende.

In 2004 voegde de commissie in de nieuwe vertaling “zusters” toe ipv alleen maar broeders, omdat je dat in het Grieks ook zo zou kunnen lezen. Volgens de vertaalcommissie blijft het belangrijk dat de nieuwe aanpassing bij de grondtekst past, ondanks een verandering. Dat vrouwen “dienen” ipv “zorgen”, daar is zorgvuldig over na gedacht. Opvallend was dat er in de vertaling van 2004 andere termen werden gebruikt voor mannen en vrouwen. Nu is dat gelijk getrokken en heeft “dienen” de betekenis van zorgen en eerbewijzen.

Meer hik ik aan tegen het idee dat God in de NBV21 ook weer de HEER genoemd wordt: God of god, een hoofdletter of niet, is een aanspreektitel, waar ik liever de Eeuwige of de Ene wil zeggen, zonder of met hoofdletter, maar dat we teruggaan naar een Vaderfiguur.........

Dit gegeven zou een mooi onderwerp voor discussie zijn voor een koffie-ochtend of een gespreksavond, nu is het een onderwerp om over na te denken en wie weet om met elkaar per brief of mail te laten weten hoe jullie hier over denken en dit ervaren : Is God te mannelijk?

Ik hoor graag respons en kunnen we er voort borduren,
een vriendelijke groet, Renée

---

Week bericht van Renée

Dagelijks voedsel

Vrijdagmorgen maakte ik , zoals elke morgen, drie verschillende nappen paardenbrok klaar . één voor het veulen met speciale brok voor het opgroeien, één voor de entermerrie met diezelfde brok gemengd met een gedeelte basisbrok en één voor de moeder van het veulen met brok geschikt voor zogende en/of drachtige merries. Daarbij nog een hooinet met 4 klipjes ( dat is iets minder dan een half pak) hooi.

Dat doe ik al tijden, jaar in jaar uit, maar nu besefte ik ineens dat het die dag wereldvoedseldag was en kwam het vullen van de nappen ineens in een heel ander daglicht te staan....

“ Wat een bofkonten dat ze dat krijgen !”, dacht ik en daarbij dacht ik ook aan al die andere soorten paardenbrok voor: sportpaarden; voor oudere paarden: muesli en slobber. En wat te denken van de reclames over allerlei soorten honden - en kattenvoer?

Natuurlijk, als je dieren hebt, moet je er goed voor zorgen, maar toch.....

Misschien omdat ik in gedachten bezig was met de oecumenische dienst van as zondag met als titel: water en brood, kwam ik op de regel uit het onze Vader: “ Geef ons heden ons dagelijks brood” of in de nieuwe vertaling: ” Geef ons heden het brood dat we nodig hebben”. Het brood als symbool voor de aardse, menselijke levensbehoeften, ik houd het praktisch en heb het nu over het letterlijke brood. In die dagelijkse eerste levensbehoeften zijn we afhankelijk van anderen, zoals de producenten, de weersomstandigheden, maar ook van elkaar! Welk voedsel hebben we echt nodig en wat doen we als het overvloedig aanwezig is? Delen we dan van onze overvloed? Brood breken en delen, voedsel delen is dat geen oer-menselijke gewoonte, die ons van jongs af aan wordt bijgebracht ?

Als Raad van Kerken Zuidhorn hebben we besloten om bij deze viering te denken aan de voedselbank Westerkwartier en kunnen jullie houdbare producten schenken in manden die in de Gastkerk staan. De kerk is volgende week ook ’s avonds open. Verder kan er geld gestort worden op de rekening van de Raad van Kerken Zuidhorn
Gironummer: NL71 INGB 0003 8776 75

De oecumenische dienst wordt ( wegens de verscherpte coronamaatregelen) zonder kerkgangers opgenomen in de Gastkerk en is as zondag live te horen en begint om 9.30 uur, vanaf 12 uur te zien. Als jullie op Gastkerk Zuidhorn googlen vind je daar ook de liturgie.

Renée

---

Weekbericht van Tineke

VEILIGHEID

Vandaag wil ik het met u nadenken over veiligheid, het is het thema van de afgelopen maanden. Veiligheid wordt in deze tijd gekoppeld aan anderhalve meter afstand van elkaar houden, het al of niet gebruik van mondkapjes en het bij elkaar komen in kleine groepen in goed geventileerde ruimten. Vorige week vrijdag zijn we bij elkaar geweest bij Balk en of we ons allemaal aan deze veiligheidsregels gehouden hebben betwijfel ik maar we hebben het wel geprobeerd.

Maar wat is nu de betekenis van veiligheid, als ik het op ga zoeken lees ik: Veiligheid is de mate van afwezigheid van potentiele oorzaken van een gevaarlijke situatie of de mate van aanwezigheid van beschermende maatregelen tegen deze potentiele oorzaken. Veiligheid is een relatief begrip aangezien niets onder alle omstandigheden volledig zonder gevaar is. Het begrip veiligheid bestaat zowel rationeel als denkbeeldig. Rationeel kunnen er allerlei berekeningen worden toegepast op een situatie om te bepalen of deze veilig is. Daarnaast is er nog denkbeeldige veiligheid. Iemand kan zich veilig voelen maar rationeel gezien niet zijn en andersom. -->schijn(on)veiligheid. Om de veiligheid te waarborgen bestaat er regelgeving.

Zo dat is duidelijke taal en u herkent bovenstaande allemaal wel denk ik. We proberen allemaal alles zo veilig mogelijk te doen maar toch gaan we soms net even de fout in en kunnen er onveilige situaties ontstaan. Als ik het goed begrijp moeten we leren omgaan met onveilige situaties en dus altijd alert zijn.

Ik kan me voorstellen dat al die berichten in de krant en op de TV naast een onveilig gevoel misschien ook wel angst oproept. We horen dat het aantal besmettingen ondanks alle maatregelen toch weer toenemen en dien ten gevolge worden er weer strengere maatregelen afgekondigd. Misschien maken we ons zorgen over onze naaste familieleden of vrienden en misschien wel over onszelf.

Ik wil u niet de put in praten en ik vraag me af wat kunnen we doen om elkaar te bemoedigen, te ondersteunen in deze vreemde tijd waar we geen ervaring mee hebben en die, naar ik denk, nog wel even zal duren.

Vindt u steun en bemoediging in het geloof en leest u in de bijbel?
Ik vroeg me af welke teksten kunnen we als ondersteuning in deze tijd lezen?

Allereerst moest denken ik aan de tekst uit Psalm 91 waarin gesproken wordt over God als schuilplaats , de naam die bij de in gebruik name, op voorstel van br. Sluiter, gegeven werd aan onze Schuilplaats. Een plaats voor ontmoeting in de gemeente, ontmoeting dat een essentieel gebeuren is binnen de gemeente. Deze ruimte voldoet momenteel niet aan de eisen die in verband met corona nu gesteld worden. Gelukkig zijn er andere plekken zoals bij Balk waar we elkaar wel mogen ontmoeten en spreken. Zo zie je dat er meerdere schuilplaatsen kunnen zijn, plaatsen om elkaar te ontmoeten.

Psalm 91.1.
Wie bescherming zoekt bij de Allerhoogste,
In de nabijheid van de Almachtige verblijft,
Hij kan zeggen: U bent mijn schuilplaats mijn vesting.
Mijn God ik vertrouw op u.

Bij mijn zoektocht kwam ik ook andere teksten tegen die ons misschien kunnen bemoedigen. Allereerst werd ik gewezen op het begin van Genesis, de eerste verzen,

Gen. 1.1-4

In het begin schiep God hemel en aarde. De aarde was onherbergzaam en verlaten. Een watervloed bedekte haar en er heerste diepe duisternis. De wind van God joeg over het water. Toen zei God:’ Er moet licht zijn’. En er was licht.

Het eerste woord dat God in de bijbel spreekt is ‘LICHT’. Er was aanvankelijk diepe duisternis, de aarde was woest en ledig, we zouden kunnen zeggen het was een heel onveilige situatie en dan zegt God LICHT en is er licht en de duisternis is verdwenen er is uitzicht er zijn mogelijkheden. Is dat niet bijzonder, het eerste wat God doet is zorgen dat er licht is. In het licht zie je alles scherper zie je misschien een weg die je moet gaan, in het duister leef je op de tast. Het doet mij nu ineens denken aan het een lied van Ede Staal;’ Het is nooit zo donker geweest of het wordt altijd weer licht’. Het wordt altijd weer licht, wat er ook gebeurd daar mogen we ons aan vasthouden, we weten niet wanneer en hoe en op welke manier maar het wordt weer licht er komt weer uitzicht.

Een andere tekst is afkomstig uit :
Johannes 16: 33

“Ik heb dit gezegd opdat jullie vrede vinden bij mij. Jullie zullen het zwaar te verduren krijgen in de wereld, maar houd moed: ik heb de wereld overwonnen”

Niemand zegt dat het leven makkelijk is en zeker nu kunnen we wel eens somber worden en het even niet meer zien zitten. We krijgen in ons leven allemaal te maken met ups en downs en de ene keer kan je er makkelijker mee omgaan dan de andere keer. Maar als het tegen zit weet dat er ook weer andere tijden komen. Vertrouw erop dat het weer beter wordt, het zal ongetwijfeld anders zijn maar dat wil niet zeggen dat het slechter wordt. Er kunnen nieuwe uitzichten en vergezichten ontstaan en leef in het vertrouwen daarop.

We zullen elkaar wellicht niet meer met drie zoenen begroeten zoals de laatste jaren gewoon was geworden. Maar dat lijkt me niet zo erg, dat was 40 jaar geleden ook geen gebruik. Er zullen misschien mensen een mondkapje blijven gebruiken zoals we dat al enkele jaren in Japan en Zuid-Korea zien. Ook het thuiswerken zal in de toekomst blijven bestaan voor beroepsgroepen die vooral digitaal werken, wellicht afgewisseld met zo nu en dan een bijeenkomst op kantoor, ook vergaderen via internet zal meer gewoon worden, het levert minder reistijd op en misschien meer flexibiliteit. Ook voor de kerken zullen er veranderingen komen, de videodiensten worden als positief ervaren en er kijken ook mensen naar deze diensten die niet naar de kerk (kunnen) komen. De digitale wereld is niet meer weg te denken. We kunnen zo ook kennis nemen van wat er in andere gemeenten gebeurt, hetgeen in onze kleiner wordende broederschap een interessant gegeven is. Ik wil u daarom attent maken op de doopsgezinde website: www.doopsgezind.nl. U kunt daar van alles lezen over wat er zoal in de broederschap gebeurt, ik zou zeggen een aanrader.

Ik wens u allemaal een goede week waarin u zich veilig voelt en die u ook vertrouwen geeft in de toekomst.

Tineke

---

Weekbericht van Tineke

Vredesweek 2020

De vredesweek is dit jaar van 19 t/m 27 september. Van diverse kanten heb ik informatie hierover ontvangen, in deze bijdrage wil ik dit met u delen.
Het thema van de vredesweek is dit jaar: VREDE VERBINDT VERSCHIL.

De informatie krant van PAX In deze brochure zijn suggesties opgenomen voor vieringen in de Vredesweek.

PAX is ontstaan uit een samenwerkingsverband van IKV en Pax Christi en werkt vanuit twee centrale waarden aan vrede in conflictgebieden:

• menselijke waardigheid;
• solidariteit met vredesactivisten en slachtoffers van oorlogsgeweld

Momenteel werkt PAX in 14 landen met verschillende partners aan vrede. In alle landen is de situatie anders, net als de culturen, etnische achtergronden en religie. Het accepteren van deze verschillen en het respectvol omgaan met de ander is een voorwaarde om vreedzaam samen te leven.

Uit deze uitgave wil ik uw aandacht vragen voor de volgende bijbel tekst: Daniël 1, het is een vrij groot hoofdstuk maar leest u het eerst maar eens rustig door.
Uit de toelichting bij dit bijbel tekst neem ik een kort gedeelte over.

Identiteit

Het verzet van Daniël roept de vraag op naar de betekenis van identiteit: in ons land wonen mensen met allerlei geloofsovertuigingen, met verschillende huidskleur en met verschillende culturele en etnische achtergronden. Goed samenleven is niet altijd gemakkelijk. Niet iedereen voelt zich vrij, om te zijn wie hij/zij wil zijn. Om aan werk te komen zijn sommige (achter)namen niet gunstig en de roep om integratie lijkt soms een roep om assimilatie. Verschillen in opvatting en gewoonten zijn soms moeilijk te accepteren. Maar ze maken wel deel uit van ons leven. Wat is voor ons heilig en onopgeefbaar? Hoe gaan wij hierover met anderen in gesprek? “Waar trekken wij de grens, tussen wat we van anderen willen verdragen en wat niet?” Vragen die we ons kunnen aantrekken.

Vredesspiraal; het kwartaalmagazine van de vereniging Kerk en Vrede.

Kerk en Vrede is een landelijke vereniging van mensen die binnen en buiten de kerk actief zijn voor ontwapening en geweldloosheid.

Er staan verschillende artikelen in het blad, onder andere las ik tot mijn verbazing dat de bewapeningslobby corona gebruikt als motivatie om de defensie budgetten te verhogen en in een ander artikel gaat het over de belangen van de olie industrie in relatie tot die van de verschillende landen. Ook wordt er aandacht besteed aan de Vredesweek door de jaren heen, het is dit jaar voor de 53ste keer, de laatste jaren hebben de thema’s regelmatig te maken met religie en conflict die ook de eigen samenleving raken. In het artikel ‘Ruimte geven aan verschillen’ van Margreet Hogeterp gaat zij dieper in op de vraag wat ‘Vrede verbindt verschillen’ eigenlijk betekent. Over welke vrede gaat het en wat is nodig om verschillen te verbinden? Hoe zou u vrede definiëren, is het afwezigheid van oorlog of is het toch wat anders? Een andere vraag die aan de orde komt is die van diversiteit en discriminatie. Diversiteit wordt vaak als positief gewaardeerd en discriminatie als negatief, hoe ga je daarmee om? Tot slot van het artikel worden er een aantal tips genoemd die behulpzaam kunnen zijn bij een verbindende dialoog.

1. Probeer elkaar niet te veranderen,
2. Toon interesse,
3. Spreek vanuit jezelf,
4. Ontspan!

Op de achterkant van het magazine staat een gedicht van Coen Poort.

Mensen gevraagd

Mensen gevraagd om vrede te leren, waar geweld door de eeuwen heen heeft bestaan, mensen gevraagd die wegen markeren waarop alles wat leven heeft verder kan gaan.

Mensen gevraagd om de noodklok te luiden, en om tegen de waanzin de straat op te gaan, mensen gevraagd om de tekens te duiden, die alleen nog moedwillig zijn mis te verstaan.

Mensen gevraagd om hun nek uit te steken voor een andere tijd en een nieuwe moraal, mensen om ijzer met handen te breken ook al lijkt het ondoenlijk en paradoxaal.

Mensen gevraagd om hun stem te verheffen verontrust door een wapen dat niemand ontziet, mensen die helder de waarheid beseffen, dat wie mikt op de ander zichzelf ook beschiet.

Mensen gevraagd die in naam van de vrede voor behoud van de aarde en al wat daar leeft, wapens het liefst tot een ploeg willen smeden voor de oogst die aan allen weer overvloed geeft.

Mensen gevraagd, er worden mensen gevraagd, dringend mensen gevraagd.

Mensen te midden van mensen gevraagd.

Op de site van www.doopsgezind.nl staat een artikel van de Mennonite World Conference deze nodigt ons uit om samen met broeders en zusters van de wereldwijde anabaptistenfamilie de vredeszondag te houden op 20 september.
Bij de brief zijn teksten voor de dienst die de gemeenten kunnen gebruiken bij de viering van vredeszondag.
Het thema voor de vredeszondag is dit jaar: ‘Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee: Vrede als meegaan en solidariteit.’

Bijbelteksten zijn: 1 Corinthiërs 12:12-27 , Ruth 1:1-7, Efeziërs 4:1-6, Galaten 6:1-5

Er worden voorbeden genoemd en er zijn een aantal foto’s te zien van activiteiten van de vredeszondag van vorig jaar. Ook zijn er voorbeeld liturgieën voor samenkomen en zegen. Ik zou zeggen gaat u eens op uw computer of Ipad naar www.doopsgezind.nl .

Twee boodschappen die ik in dit artikel las wil ik u niet onthouden.
‘Wij zullen niet terugkeren naar normaal. Het normale is er nooit geweest. Ons bestaan voor de corona uitbraak was op geen andere wijze normaal dan dat wij gierigheid, ongelijkheid, uitputting, ledigheid, delving, scheiding, verwarring, woede, hamsteren, haat en gebrek genormaliseerd hebben. Mijn vrienden, wij moeten niet verlangen terug te keren. Wij hebben de gelegenheid gekregen een nieuw kledingstuk te stikken: één dat heel de mensheid en de natuur past.’
- Sonya Renee Taylor

‘Covid-19 kent geen grenzen. De enige manier om een einde te maken aan deze pandemie is door wereldwijde samenwerking. De enige juiste reactie van de wereldwijde kerkelijke gemeenschap is wederzijdse compassie. Mogen wij heden reageren zoals onze voorouders in de eerste gemeente deden.’
- César Garcia

Tineke

---

Week bericht van Renée

Pech

Heb jij dat nu ook wel eens, dat je denkt alles onder controle te hebben en dat het dan ineens volledig misgaat?

Dat overkwam mijn buurman, die trots een aantal hectares gras gemaaid had met zijn nieuwe frontmaaier én de maaimachine aan de zijkant van de tractor. Hij was met de laatste paar meters bezig (nog twee keer heen en terug) toen hij ineens een jong haasje voor zich uit zag huppelen, die het gras inschoot. Hij stapte van de tractor af, kon het haasje te pakken krijgen om dat beestje te behoeden voor een niet zo’n mooi einde van zijn leven. En toen gebeurde het: terwijl hij nog met het jonge haasje in zijn handen stond, rolde ineens de tractor achteruit richting de gracht. Zijn hond, die altijd meegaat in de tractor, was per ongeluk op het hendeltje in de tractor gaan staan, waardoor deze van zijn vrijloop ineens in zijn achteruit stond.... Zie je het voor je ogen gebeuren? De achterste maaimachine rolde ruim 1,5 meter de gracht in en de tractor stond met zijn voorkant enigszins omhoog tegen de steile helling aan en daarbij de buurman met het haasje in zijn handen... Domme pech, die voorkomen had kunnen worden door de handrem te gebruiken óf de motor even uit te zetten, maar wie denkt nu aan deze gevolgen ?? Dat was ook het eerste dat de buurman tegen mij zei: mijn dochter zegt altijd: “ Als je stilstaat pap, zet de tractor dan eerst op de handrem !”...... Het had in ieder geval heel wat voeten in aarde om alles weer op het weiland te krijgen, maar dat lukte gelukkig en uiteindelijk lijkt het bij wat gebogen plaatwerk te blijven, zonder dat de messen van de maaimachine verbogen zijn.

Zoiets overkomt je, naar ik hoop, maar één keer op dezelfde manier in je leven en het is een kunst om daar mee om te gaan. Terwijl mijn buurman er zeker de smoor in had, bleef hij toch uitermate rustig, terwijl je zou denken, dat er op dat moment geen ruimte is voor geduld! Later toen ik na het gebeuren weer rustig op de bank zat, dacht ik dat dit wel een innerlijke houding moest zijn die hem eigen is: rustig blijven in kritieke situaties, het geeft je nl de ruimte om te doen wat je daarna móet doen en dat is praktisch handelen! Dat bracht me op de gedachte waarom wij zo verschillend reageren én handelen op een zelfde situatie. Het laat zien hoe we ons voelen, wie we zijn, wat ons in beweging zet en welke kant we opgaan als individu. Ieder heeft zijn / haar weg te gaan op zijn eigen manier en zolang het voor de wind gaat, kabbelt je leven meestal rustig voort...... Maar wat doe je als je ferme tegenwind krijgt, een soort orkaan over je heen zeg maar ? Welke weg ga je dan, van wie kan je je hulp verwachten? Hebben we dan de moed, de hoop, de vastberadenheid en het uithoudingsvermogen om de nieuwe situatie met alle daadkracht tegemoet te treden? Hoe is onze levenshouding dan, laat je toe dat anderen je helpen, leer je open te (blijven) staan in wat je gelooft en kan je dat in praktijk blijven brengen?

Renée

---

Weekbericht van Tineke

TROOST

De afgelopen week heeft het woord ‘troost’ me bezig gehouden, allerlei gedachten buitelden in mijn hoofd door elkaar, ik hoop dat wat nu volgt een enigszins zinnig geheel wordt.

Het begon met de vraag, wanneer heb je, heb ik, behoefte aan troost en waaruit zou dan die troost kunnen bestaan en wie zou me kunnen troosten? Kan ik me zelf ook troosten? Kan je troost vinden in het geloof, in de bijbel? Hoe troost ik iemand in mijn naaste omgeving? Allemaal vragen waar ik niet zo één, twee, drie een antwoord op heb.

Bij troost is er een relatie tussen twee personen, degene die getroost wordt en degene die troost. Het eerste wat in me opkomt bij het troosten van iemand is om een arm om die persoon heen te slaan, maar ja, dat is in deze tijd van corona ook niet meer zo gewoon.

Misschien heeft u dat zelf wel ervaren de afgelopen maanden op momenten waarop verdriet om wat voor reden ook de overhand kreeg en u zich misschien alleen voelde. We hebben denk ik allemaal op bepaalde momenten in ons leven behoefte aan troost. In ieder leven doen zich situaties voor die pijnlijk zijn, die verdrietig zijn en er kunnen zelfs momenten zijn waarop je niet meer weet hoe nu verder.

Vanmorgen las ik in de krant een interview met iemand die vertelde dat hij een hele moeilijke periode had doorgemaakt. Hij zegt: ’Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in wat mensen beweegt. In mijn zwartste periode heb ik de waarde ervan opnieuw ontdekt. Het is me gelukt om bijna iedere dag iemand uit te nodigen voor een bak koffie om in de ontmoeting herkenning op te roepen. Zonder die ontmoetingen zou de bodem van de put nog verder uit zicht raken.’ Hier hebben we een voorbeeld van iemand die het heft in eigen hand genomen heeft en een bak koffie met recht een ‘bakkie troost’ wordt.

Wat ik sterk vind aan dit verhaal is dat deze persoon zelf opzoek is gegaan en misschien niet eens zozeer naar troost maar wel naar een mogelijkheid om uit zijn uitzichtloze situatie te komen. Maar ik realiseer me ook dat dat niet iedereen gegeven is, we zijn niet allemaal hetzelfde en iedere situatie is anders en vraagt om een andere aanpak, een andere manier van troosten.

Er zijn ook mensen die bij tegenslag waar zij geen uitkomst meer zien veel gaan eten of drinken de zogenaamde troosteters en troostdrinkers. Geen van beiden lijkt mij een goede oplossing, hoewel ik het wel herken en me er soms ook schuldig aan kan maken. Even een chocolade reep oppeuzelen of even een glaasje wijn na een vermoeiende of vervelende dag.

Zelf kan ik soms nogal nuchter reageren, dat heb ik waarschijnlijk van huis uit meegekregen en ook doorgegeven aan onze kinderen, zo herinnerde onze dochter enkele weken geleden mij aan de mijn opmerking als ze teleurgesteld was omdat iets niet doorging of iets anders liep dan ze gedacht en gehoopt had, dat ik dan zei: ’Het is jammer, maar je zult in je leven wel voor hetere vuren komen te staan’ of ‘Brand is erger’. Of het echt troostte weet ik niet maar we gingen gewoon weer door. Zo kan ik me nu vreselijk verbazen over de aandacht die de jongeren nu vragen omdat hun reisjes en feestjes niet door kunnen gaan. Wat mijn antwoord op dit alles is kunt u waarschijnlijk wel opmaken uit wat ik zojuist aangegeven heb. Kennelijk kan ik niet voldoende empathische gevoelens opbrengen, ik denk dan het is jammer, maar ......

Er zijn allerlei manieren om met groot of klein verdriet om te gaan, dat realiseerde ik me ook toen ik gisteren voor Rondom de Vermaning een stukje schreef over de tasjes die we in de gemeente genaaid hebben voor Wereldwerk en de comforters (lijkt op gewatteerde deken) die door andere groepen gemaakt zijn. De comforters worden uitgedeeld in vluchtelingen kampen aan mensen die alles verloren hebben en die huis en haard hebben verlaten, al of niet onder dwang. Ik las dat comforters troost kunnen bieden in situaties die op dat moment uitzichtloos lijken voor die mensen en waarvoor in veel gevallen ook nog geen oplossing inzicht is. En ik zag als het ware kinderen met een deken om zich heen zitten. Naar aanleiding van deze opmerking moest ik plotseling aan een hele andere situatie denken, aan kleine kinderen die als ze verdriet hebben troost zoeken bij een doekje met een bepaalde geur of bij een lievelingspop of -beest.

Een andere vraag die bij me op kwam is zijn er verhalen, voorbeelden van troost te vinden in de bijbel? Kan het geloof troost bieden? Het eerste verhaal dat me te binnen schoot is het verhaal van Job. Job raakt alles kwijt, hij zit letterlijk in zak en as en dan komen zijn vrienden langs met allerlei vragen en goede raad. Het helpt hem niet erg, daar zijn andere zaken voor nodig dan nieuwsgierigen en vrienden die precies weten wat er moet gebeuren. Kennelijk is dat niet de juiste manier om te troosten. Maar hoe dan wel? In de psalmen kunnen we vele verzen lezen die troostvol kunnen zijn, maar ook dat is weer voor iedereen heel persoonlijk.

Tot slot een gebeurtenis van alweer jaren geleden, die kwam plotseling weer bij mij boven toen ik met dit artikel bezig was. Er is vast nog veel meer de schrijven over troost, er zitten vele kanten aan en er zijn zeker ook al boeken vol over geschreven maar ik sluit af met onderstaande ervaring van Jan en mij.

Het is alweer vele jaren geleden maar het gebeuren zullen wij nooit vergeten. Eerst kort even iets wat hieraan vooraf ging. Op het werk van Jan was een vrij hechte groep van collega’s ontstaan. Het was een diverse groep en het gebeurde dat we zo één of twee keer per jaar bij iemand thuis op bezoek gingen en op deze manier leerden de partners elkaar ook kennen. Na verloop van tijd gingen collega’s met pensioen maar het contact bleef in veel gevallen. Op een zeker moment werd Jan en nog een collega opgebeld door de echtgenoot van een gepensioneerde collega. Zij vertelde dat de haar man ernstig ziek was, in het ziekenhuis lag, het was een aflopende zaak en hij wilde graag afscheid nemen van ons, maar het moest wel snel want er was niet veel tijd meer. De volgende dag zijn Jan en ik direct naar het ziekenhuis gegaan. We werden door de familie opgevangen en naar de oud collega gebracht. Daar hebben we enige tijd rond het bed gestaan, er is kort wat gesproken, we werden hartelijk bedankt voor de prettige contacten en hij vertelde dat hij vol vertrouwen naar de toekomst uitzag, het was of hij als het ware licht straalde en hij maakte een ontspannen indruk. Wij waren degenen die getroost moesten worden en hij niet. Het was een indrukwekkende ervaring.

Tineke

---

Week bericht van Renée

Enerverende week

Deze week zijn de scholen in het Noorden weer begonnen en onze kleindochter stapte woensdag op de fiets om haar eerste schooldag “in de stad” te beleven. Met zijn drieën hadden ze afgesproken bij AH om samen verder te fietsen. Daar kwam weinig van want één van de meisjes keek niet goed uit en fietste al direct tegen een paaltje, waardoor de voorband lek was. Na wat paniek belden ze uiteindelijk een oma op, die maar besloot om de drie met de auto naar school te brengen, zodat ze toch nog op tijd waren. Kan je je daar een voorstelling van maken, wat er dan in zo’n “puberhoofdje “ allemaal omgaat? De nacht daarvoor al niet goed geslapen van de spanning en dan dit erboven op! Ik hoorde het verhaal ‘s middags van mijn dochter toen ik informeerde hoe de eerste schooldag verlopen was. Eigenlijk moest ik ook nog wel glimlachen, want het zijn voorvallen ? die mij bekend voorkomen uit mijn eigen jeugd.......

Verder kregen we deze week weer nieuws over de aangescherpte maatregelen die de regering heeft genomen. In je achterhoofd houd je al steeds rekening met het feit dat er een “tweede golf” aan staat te komen, maar soms hoop je tegen beter weten in.... Het brengt heel wat teweeg, alleen al in onze eigen kring: plannen die je maakt worden bij- en soms ook uitgesteld en daar is weinig aan te doen. As maandagmiddag komt de kerkenraad bij elkaar om te praten wat we nu in de nabije toekomst moeten besluiten. Daarbij denk ik dan ook hoe het nu met jullie gaat, kan je er nog een beetje tegen? Natuurlijk mis je de contacten, niet alleen van naaste familie, maar ook in groter verband. Daar staat een andere invulling tegenover: nieuwe inspiratie, onverwachte leuke dingen die gebeuren, maar wat als dat nu niet gebeurt of in zeer geringe mate? Hoe kan je nog de positieve dingen benadrukken ? Wij zijn een kleine kerkelijke gemeente die hoog in het vaandel heeft : “ het omzien naar elkaar “, maar lukt het ons ook ? Hoe blijven we betrokken bij en mét elkaar als we de 2- weekse bijeenkomst al een poos missen? Een telefoontje, een kaartje, een gesprekje tijdens een bezoek aan ieder waarvan je vindt dat die het “nodig” heeft, orgelspel van Anneke, een wekelijkse bijlage, lukt ons dat nog steeds of worden we een beetje mat, dwz: gaat de glans er na deze periode een beetje af? Allemaal vragen die mij/ ons min of meer bezighouden ook zeker de komende tijd. Al snuffelend in de bijlagen vond ik het verhaal van de merel, dat ik toen schreef over moed houden. Die merel zingt nog steeds, soms wat minder luid, maar hij blijft zingen!!

Dit is een wat andere soort bijlage dan jullie misschien van mij gewend zijn, maar voor deze week wens ik jullie weer opnieuw: Houd goede moed, dat doet je goed !

Een vriendelijke groet:
Renée

---

Meditatie ds Renze Yetsenga, 16 augustus

DOOPSGEZINDE GEMEENTE in het WESTERKWARTIER
Groningen, augustus 2020

Terwijl ik dit schrijf beleven we een hittegolf in deze maand augustus. Gisteren toonde de t.v. beelden uit een tuincentrum, waar de kerstartikelen al in de schappen liggen. Ik moest denken aan die woorden die we elk jaar met kerst weer horen: “En het geschiedde in die dagen dat er een bevel uitging vanwege keizer Augustus dat het gehele volk moest worden ingeschreven...” Die Augustus was bepaald geen lieverdje werd mij verteld. In deze maand leven we met contrasten en grote tegenstellingen.
Niet alleen hitte, maar ook gebeurtenissen waar je koud van wordt. De ramp in het Libanese Beiroet met catastrofale gevolgen, de verkiezingen in Wit-Rusland waar eerlijkheid bij de regering ver te zoeken is.

Ik moet denken aan de woorden uit de allereerste Psalm.

Gelukkig de mens die zich niet bemoeit met de zwetsers over niets dan eigenbelang, die eigendunk uit de weg gaat, een vergadering van spotters laat wat ze is, maar die uitgaat om goed te doen en zich dag en nacht afvraagt: doe ik genoeg?

Dat zijn ware woorden en in elke generatie opnieuw actueel. Gabriël Smit heeft Psalm 1 opnieuw vertaald en dat heeft tot gevolg dat die tekst zo heel dicht bij mij komt. Ook het slot:
De weg van hen die goed doen en vol aandacht zijn voor wat anderen leven, blijft voor altijd getekend in het hart van de tijd.

Voor mij klinkt dat als een levensdevies, een weg om te gaan. Maar net als nu met hitte en kou, elkaar links laten liggen en elkaar nabij willen zijn, onverschillig, afstandelijk of liefdevol present zijn, dat alles speelt zich af in ons leven.
In deze maanden ook de soms angstige vragen hoe we door deze crisis heen kunnen komen, met wel of geen tweede golf van dit virus.
Geluiden van wanhoop en hoop.

In deze maanden probeer ik veel te fietsen en waar mogelijk mensen te bezoeken in onze Doopsgezinde Gemeente in het Westerkwartier.

Over wanhoop en hoop gesproken... Op weg naar Grootegast kwam ik door Enumatil en zag in de tuin van de familie Geertsema een groot bord staan met de tekst: “ ’t Komt goed!”
Met groot vertrouwen is dat er volgens mij neergezet, of zo dacht ik een kwartier later bij Niekerk, of hoop je dat het goed komt? Hoe het ook maar is, hoop en vertrouwen vergezellen ons ons hele leven. Op de terugweg via Zuidhorn was ik in gedachten weer even bij onze wel zeer geslaagde koffieochtend op 10 juli, in restaurant Balk. Een geweldige opkomst en voor het eerst sinds lange tijd gelegenheid elkaar als geloofsgemeenschap weer te ontmoeten. Een ieder van ons probeert op een zo goed mogelijke wijze deze spannende maanden door te komen. Wat we missen is vooral ook die ontmoeting, het even bij elkaar kunnen zijn, het erover hebben, ons wel en wee. Ik verlang nu al naar een vervolg van een ochtend als deze. In het lied ‘Er is een louter Licht’ komt ook de strofe voor ‘en wij durven niet op weg te gaan, het duister niet voorbij’. Durf, vertrouwen, moed... ik hoop en bid dat het ons gegeven mag zijn daaraan vast te houden en dan in de zin zoals het al tegen Jozua gezegd wordt. Hij hoort, wanneer hij op een kruispunt van zijn leven staat: “Heb ik je niet gezegd wees sterk en moedig? Want Ik de Eeuwige ben met je, overal waar je gaat!”

Hartelijke groeten, Renze Pieter Yetsenga
r.yetsenga@outlook.com
050.5261092
Queridolaan 34, 9721SX Groningen

---

Weekbericht van Tineke

7 augustus 2020

Pandemie

Is het u de afgelopen periode ook overkomen dat u wel eens dacht aan alle plagen die in het eerste testament beschreven worden? Zoals de plagen waar het volk in Egypte mee te maken kreeg en bijvoorbeeld de vervloeking van Sodom en Gomorra en er zijn nog wel meer rampen en niet te vergeten oorlogen beschreven in dit boek.

Het is zoals Maarten van Rossum afgelopen week bij de televisieprogramma de ‘Slimste mens’ zei een gruwelijk boek, en hij raadde ons aan om ons er maar niet mee bezig te houden. Hoewel ik Maarten van Rossum waardeer om zijn grote kennis van de geschiedenis ben ik het op dit punt niet met hem eens.

Het eerste testament vind ik geen vreselijk boek maar juist zeer interessant, het is dan ook geen geschiedenisboek. Het is een boek waarin de verhalen van een heel oud volk zijn opgeschreven. Verhalen die van generatie op generatie mondeling overgeleverd zijn en op een bepaald moment toen het geschreven woord meer gebruikelijk werd schriftelijk zijn vastgelegd. Het woord zegt het al ‘vastgelegd’, dat is natuurlijk mooi maar het gevolg is wel dat de lezer geneigd is om het verhaal voor waargebeurd aan te nemen en dat is mijns inziens nooit de bedoeling geweest.

We kennen allemaal het verhaal van Mozes bij de farao en de plagen die hij in opdracht van G’d over het land afroept omdat de farao het joodse volk niet wil vrijlaten.

Waar gaat het nu om in dit verhaal? Wat wil dit verhaal ons vertellen, of misschien beter gezegd wat willen de verhalenvertellers ons duidelijk maken? Naar mijn idee maken de vertellers gebruik van allerlei rampen die in het verleden gebeurd zijn en nog in het collectief geheugen van de mensen voortleven “weet je nog toen en toen, hoe erg dat was en hoeveel mensen dood gingen en toen we weer opkrabbelden toen kregen we te maken met .....”. Rampen zoals droogte, overstromingen, muggenplagen en sprinkhanen plagen met hongersnood als gevolg zijn van alle tijden en komen treurig genoeg, ook nu nog voor. De vertellers willen met deze verhalen misschien wel duidelijk maken dat er wat moet gebeuren anders kunnen we vaker te maken krijgen met deze rampen, het gaat niet goed met het land. We moeten naar een ander land, we moeten op zoek naar een land waar het wel goed toeven is, een land van melk en honing een land waar men gezond en in vrede kan samenleven.

Het klinkt heel simpel maar zo gemakkelijk gaat het niet, een ander land, waar is dat, hoe ziet het eruit, zijn we welkom, allemaal vragen die bij de mensen opkomen. Volgens het Exodus verhaal is het volk 40 jaren onderweg in de woestijn. 40 Jaren in een woestijn leven, dat is geen leven dat is overleven. Ze zijn dan ook niet zonder slag of stoot voorbij gegaan, in die 40 jaren groeit een hele nieuwe generatie op die de boodschap meekrijgt, het is nu slecht maar het wordt beter geloof dat maar, heus.

De vertellers weten heel goed dat het niet simpel is om een nieuw leven op te bouwen in een ander land, samenleven is niet zo gemakkelijk, het is geven en nemen en misschien wel vooral geven, het is opbouwen, het is kwaliteiten van iedereen benutten en accepteren dat mensen verschillend zijn. En dat valt niet mee maar ze weten waarvoor ze het doen, ze hebben een duidelijk doel voor ogen namelijk een land waar het goed toeven is waar men zonder gevaar voor eigen leven kan wonen en werken en waar de volgende generatie in vrijheid kan opgroeien.

Dat was toen heel lang geleden, maar misschien zijn er wel paralellen te trekken met de huidige situatie. Zoals de pandemie als gevolg van Covid 19 die nu over de wereld raast. Deze pandemie heeft vooral ernstige gevolgen welke in eerste instantie lichamelijk zijn. Het wordt hoe langer hoe meer duidelijk dat niet alleen ouderen heel gevoelig voor het virus zijn en mensen met bestaande gezondheidsproblemen extra alert moeten zijn maar ook jongeren kunnen ernstige lichamelijke klachten krijgen. En dan spreken we nog niet over de economische en sociale gevolgen die de uitbraak van dit virus te weeg heeft gebracht. Deze pandemie is met grote waarschijnlijkheid veroorzaakt door het onzorgvuldig omgaan met inheemse en uitheemse dieren in China en het heeft zich vanuit China over de gehele wereld verspreid.

De toegenomen globalisering heeft hierbij een belangrijke rol gespeeld, mensen voelen zich wereldburgers en reizen van hot naar her, waardoor de verspreiding heel snel kon gaan. De vraag is nu hoe deze verspreiding van dit virus in te dammen en besmetting zoveel mogelijk te voorkomen. De adviezen en regels die gegeven worden zijn niet allemaal prettig en stuiten soms op weerstand. In verschillende laboratoria wordt gezocht naar een medicijn dat antistoffen produceert, maar voorlopig is het nog niet gevonden en hebben we te maken met de huidige situatie en dit zal, zonder al te pessimistisch te willen zijn, naar verwachting ook nog wel even duren. We zullen ons moeten aanpassen aan de nieuwe omstandigheden of we nu willen of niet en dat zal wel gaan met vallen en opstaan. Soms kan je er beter mee omgaan dan een andere keer.

Ik denk dat we ons deze pandemie, in de toekomst, wel onder het hoofdstukje ‘ramp’ zullen herinneren. We zijn de afgelopen jaren regelmatig geconfronteerd met allerlei verschillende natuurrampen, deze rampen zijn veelal terug te voeren op menselijk handelen en het merendeel van deze rampen troffen mensen ver weg, nu hebben we er direct mee te maken. Maar zoals met heel veel zaken is alles betrekkelijk als je via de televisie geconfronteerd wordt met de verschrikkelijke explosie in Libanon afgelopen week die veel mensen levens gekost heeft en talloze mensen dakloos heeft gemaakt. Ook deze ramp is naar alle waarschijnlijkheid terug te voeren op menselijke fouten.

Voor mij is de les die ik uit dit alles meeneem dat ik me bewust moet zijn van de keuzes die ik dagelijks maak.

Lieve mensen, blijf met dit warme weer lekker binnen of zoek de schaduw op, drink voldoende en doe vooral rustig aan.

Tineke

---

Week bericht van Renée

Zomaar op weg

Voor de vrijdag had ik een plannetje gemaakt: er was een excursie gepland door SBB Westerkwartier en dat leek me wel wat: ’s morgen om 10 uur wandelen met de boswachter op het enige kleine stukje heide dat de provincie Groningen nog bezit in het Westerkwartier: Jilt Dijksheide vlak bij Opende. Helaas ging door te weinig opgave de excursie niet door, dus ben ik zelf maar die vrijdag op weg gegaan. Nu kom ik eerlijk gezegd niet zo vaak op de fiets die kant op, maar met een beetje puzzelen met een overzichtskaart vond ik een aardige route: Tolbert, Marum, Opende. Even gestopt bij het stukje heide en wat rondgewandeld, inderdaad bijzonder dat daar zo nog maar een stukje heide is. Het is misschien wat dubbel: maar ooit heeft een film over de ontberingen van heideontginners en hun families veel indruk op me gemaakt. De omstandigheden waarin zij moesten leven waren ronduit slecht. Al die heide rondom de Jilts Dijksheide is in de loop van de tijd omgezet in weilanden en nu worden er weer hele gedeelten teruggegeven aan de natuur. De vraag die dan bij mij opkomt : Is dan al dat zware werk van die ontginners voor niets geweest ? maakt het wat dubbel voor mij. Natuurlijk geniet ik graag van de mooie plekjes en de mogelijkheden die de natuur nu krijgt, maar wij, mensen, grijpen in als het ons niet zint of als het allemaal ineens weer anders moet en dat staat me soms wat tegen. Er bestaat dan ook nog maar weinig échte natuur: bijna alles is cultuur-natuur, zoals ik dat noem, bedacht door mensen, maar wat daarna dan voor het grootste gedeelte tot op zekere hoogte haar eigen gang mag gaan..........

Na een aardige fietstocht belandde ik bij de theetuin in Peebos, waar het een drukte van belang was, niets rustig, volop bedrijvigheid: veel mensen met jonge kinderen in badkleding: juist ja, voor ieder die dit herkent : het blote voetenpad ( ’t blôde fuotenpaad) was weer open en menigeen maakte er gebruik van omdat het zulk mooi weer was. Sommigen kwamen onder de modder weer terug, maar zolang er water ( handdouche) en zeep is, is er niets aan de hand !! Prachtig om te zien hoe kinderen kunnen genieten van water, zand en modder.

Via de fietsknooppunten-route regelmatig aangegeven met borden, ben ik gister op mooie plekjes geweest waar je niet zo gauw komt, zeker niet met de auto, wat dat betreft heeft het zuidelijk westerkwartier nog veel te bieden. Heerlijk fietsend in de schaduw van oude houtsingels van elzenbomen, weinig auto’s, meerdere fietsers die, hoop ik, net zo genoten van alles wat je onderweg in een rustig tempo ziet en weinig “kilometervreters” die fietsen om te fietsen.....

Zomaar onderweg omdat het mooi weer is en iets dat gepland is niet doorgaat: genietend en bedenkend dat je elke dag opnieuw, wat er ook gebeurt, een eigen positieve wending aan die dag kan geven. Knooppunten waarbij je jóuw richting bepaalt en die op die manier opgelost kunnen worden. Nieuwe gezichtspunten die je al doende ontdekt. Is dat niet de moeite waard ?

Renée

---

Weekbericht van Tineke

De kerk als heilige ruimte.

Enige weken geleden ontving ik een tijdschrift met als thema ‘De kerk als heilige ruimte’. Dit onderwerp werd vanuit verschillende invalshoeken besproken door verschillende schrijvers.

Al lezende kwam de vraag bij mij boven:
Hoe kan een gebouw heilig zijn, wat is heilig?

Wordt een gebouw heilig omdat we daar onze samenkomsten houden, zoals het redactionele commentaar stelde, een ruimte waar we luisteren naar de verhalen uit de bijbel die een richtlijn voor ons leven zijn, die ons bemoedigen en troosten en ook vermanen. Is dat de wijze waarop die ruimte een heilige plaats wordt?

Ik moest denken aan de kerk waarin ik gedoopt ben en waar Jan en ik getrouwd zijn, de kerk waar mijn grootvader de kerkdiensten bezocht en hij jaren deel uit gemaakt heeft van de kerkenraad, de kerk van de doopsgezinde gemeente waar velen van mijn voorouders de diensten bezochten en deelnamen aan het gemeente leven. Dat betreffende kerkgebouw is inmiddels gesloopt en er is nieuwbouw voor in de plaats gekomen. Tijdens deze periode werd er gekerkt in een grote schuur iets verder op. Werd deze schuur heilig omdat daar de samenkomsten van de gemeente plaatsvonden? In het nieuwe kerkgebouw, waaraan mijn vader ook zijn steentje heeft bij gedragen, hebben mijn ouders belijdenis gedaan in het bijzijn van kinderen en kleinkinderen en ook de uitvaartdienst na het overlijden van mijn vader vond plaats vanuit deze kerk. Maakt dit alles dit gebouw heilig, nee. Het is wel de gemeente waar ik met een bepaald gevoel van warmte, misschien nostalgie aan terug denk.

Zo is ook het kerkgebouw in Noordhorn niet heilig voor mij. Het is de plaats waar we ons laten inspireren door het WOORD ,waar we ons laten bemoedigen, waar we blijdschap en leed kunnen delen, waar we ons laten vermanen maar boven al de plaats waar we elkaar kunnen ontmoeten en om die ontmoeting gaat het in de gemeente. De ontmoeting met de Eeuwige en met elkaar. Daar hebben we een plek voor nodig, we doen dit van oudsher in de kerk te Noordhorn maar het kan net zo goed ergens anders. Het gaat om de intentie, de plek is mijns inziens secundair.

Een kerkgebouw is voor mij niet heilig, het kan bijzonder zijn vanuit historisch besef zoals de vele oude kerkgebouwen in onze provincie of vanuit architectonisch oogpunt zoals de grote kathedralen in binnen- en buitenland of juist de hele moderne bouw, of om de bijzondere kunst die er te zien is zoals prachtige glas in lood ramen en zo zijn er misschien wel meer redenen aan te voeren waarom een kerkgebouw heel bijzonder is, maar heilig nee. Het moet een functioneel gebouw zijn en in de loop van de jaren zie je dan ook dat een gebouw kan mee veranderen met de gemeente. Een mooi voorbeeld vind ik de oude Hervormde kerk in Doezum, aan de buitenkant zie je duidelijk dat er in lang vervlogen jaren een stuk is aangebouwd een ook aan de achterkant, minder zichtbaar vanaf de weg, is een moderne aanbouw gekomen omdat de kerk niet meer voldeed aan de eisen van de tijd. Het is een soort patchwork kerkgebouw maar het voldoet en de gemeente komt er wekelijks samen.

De betekenis van het woord ‘heilig’ is al een studie op zich waard. Heilig in de bijbelse zin betekent “afzondering”, hierbij wordt niet afgescheiden bedoeld.

Afzondering moet gezien worden als een positief begrip, je kunt ook denken aan heelheid, heel zijn, doen waartoe je bestemd bent op jouw plek in de wereld. De eerste dopers waren door belijdenis en doop toegetreden tot de heilige gemeente van christus, ze hadden zich afgezonderd van de wereld, maar leefden wel in de wereld. De verschillende religies hebben allemaal zo hun eigen invulling van heilig of heiligheid. Er zijn heilige voorwerpen, heilige boeken, heilige dieren en ook mensen die heilig verklaard zijn, vaak zijn die wel al overleden want levende heiligen zijn wel gevaarlijk je weet nooit of dat geen problemen geeft in de toekomst.
Binnen de doopsgezinde gemeenten in Nederland is niet zoveel heilig. Ik weet niet of ik dat jammer vind, ik heb daar niet een duidelijke mening over. Het belangrijke is dat het WOORD doorverteld wordt daar ben ik heilig van overtuigd.

Tineke

---

Week bericht van Renée

Twijfel

Afgelopen donderdag kwam mijn kleindochter Renske weer een dagje bij mij op de boerderij : ‘s morgens vroeg om 8.30 kwam ze vrolijk aanfietsen en bijkletsen in huis. Het plan was dat Renske me wilde helpen om de eenjarige merrie weer laten wennen aan een halster. Als veulentje had ze daar voldoende ervaring mee, maar ja als de merrie een heel seizoen buiten blijft lopen is de noodzaak niet zo groot dat je een halster om krijgt... Renske vond het best wel spannend merkte ik en we overlegden hoe we dat het beste konden doen nl door de 2 merries én het veulen binnen in de grote paardenhokken te doen en ze dan even met rust te laten. Om de spanning wat te verminderen stapten we daarna op de fiets om wat lekkers voor ons te halen, want dat doen we vaker, je mag je kleinkinderen toch ook verwennen als oma. De keuze was snel gemaakt ipv een donut werd het dit keer een verse tompoes van de Hema.

Daarna kwam het spannende moment en ik vertelde Renske dat je op dat moment héél zeker moet zijn van je zaak: weten wát je doet en hóe je het doet. Dat moet je van tevoren bedenken én besluiten: als je gaat twijfelen, voelt de merrie de onzekerheid en dan gaat het meestal mis.
Renske stond buiten het hok te kijken en de merrie was braaf, liep een stukje mee aan het halster maar wilde niet helemaal mee lopen het hok uit. Dat heb ik een paar keer herhaald met tussenposes, waarbij daarna Renske de merrie vasthield en met de merrie een stukje liep. Opgelucht lieten we daarna de merries weer in de wei en Renske was “apentrots” dat het zo goed was gegaan en zij haar bijdrage daaraan had geleverd.

Waarschijnlijk denkt een aantal van jullie: moet je dat nu doen met een jong kind? Eerlijk gezegd heb ik ook even getwijfeld, maar voordat je zoiets doet, maak je wel een overweging over het risico wat bestaat en dat maak je echt zó klein mogelijk. Natuurlijk had ik ook overlegd met mijn dochter, die toen ze klein was dezelfde liefde had voor paarden en van haar vader van jongs af aan leerde, dat een paard een levend wezen is dat onverwachte capriolen kan uithalen. Mijn man Jan was er heilig van overtuigd dat de omgang met dieren je vormde en een basis was voor het omgaan met mensen: wederzijds respect en vertrouwen waren de begrippen waar het omdraaide: het waren zijn kernwoorden. Twijfelen mocht, maar je nam een overwogen besluit, dat voerde je uit en dat ijkte je later.

Er is niets zo menselijk als twijfel, we komen dat allen tegen, waarschijnlijk wel elke dag. Het afwegen tussen de keuzes die je maakt en de twijfel of je daar goed aandoet of juist niet, is voor ieder van ons verschillend, maar de kern blijft hetzelfde in grote en kleine keuzes je hele leven door, want die maak je of die nu wél of minder overwogen zijn zeker als de keuze van levensbelang is.

De onderstaande tekst las ik in het boek met teksten en overwegingen: “ Een open plek in het bos” , dat pastor Hilda van Schalkwijk schreef en aan ieder van de aanwezigen uitdeelde bij haar afscheid als pastor van de St. Josef Parochie. Zij bewerkte de tekst van Marius van der Berg een beetje voor viering van 3e adventszondag van 2016.

Is er een crisis in je leven, je geloof,
dan verlang je terug
naar toen, naar ooit,
naar de tijd dat je geen twijfel kende.

Je bent niet meer dat kind, die mens van toen
en je denkt terug aan de tijd
die sindsdien verstreken is.

Je herinnert je wat je inspireerde,
wat je deed twijfelen,
wat je troostte wat je kracht gaf,
wat je geloof kwetsbaar maakte
en wat je vertrouwen deed wankelen.

Je weet wat je hebt ontvangen
aan hoop, aan liefde, aan dromen
van een betere wereld.
Was het genoeg?

Je weet wat je gegeven hebt,
hoe je je hebt ingezet,
hoe je geprobeerd hebt
om handen en voeten te geven aan je geloof,
Was het genoeg?

---

Weekbericht van Tineke

Beste mensen,
Wat was het goed jullie vanmorgen weer allemaal onder het genot van een kopje koffie te ontmoeten bij Balk in Zuidhorn en zo te kunnen bijpraten. Het was jammer dat er enkele mensen moesten afzeggen maar ze waren in gedachten bij ons en wij bij hen.

Het lijkt dat we hier in Nederland het ergste achter de rug hebben wat de corona betreft, er worden in ieder geval minder besmettingen gemeld en ook zijn er minder ziekenhuis opnamen, hopelijk blijft dit ook zo, maar dat is een kwestie van afwachten. Wij wonen gelukkig in een land dat de nadelige economische gevolgen van deze crisis voor een groot deel kan opvangen er zijn echter ook gebieden in de wereld waar dit niet het geval is.

Deze week ontvingen we van de ADS een brief waarin aandacht wordt gevraagd voor de gevolgen van deze pandemie in landen op het Zuidelijk halfrond. Het zijn landen die te maken hebben met interne conflicten, vluchtelingen, natuurrampen, droogte, etc. en veelal geen goede infrastructuur zoals wij die hier kennen. In deze landen zijn veel doopsgezinde zusterkerken actief, de broeders en zusters proberen elkaar zo goed mogelijk te ondersteunen, verlenen pastorale zorg aan zij die dat nodig hebben, geven medische hulp, delen voedsel uit en proberen zo elkaar zoveel mogelijk te ondersteunen.

Deze kerken hebben structurele hulp heel hard nodig, alleen redden ze het niet. De meeste van deze kerken zijn heel jong en hebben vooral leden in de allerarmste lagen van de bevolking. The Mennonite World Conference ( de wereldwijde overkoepelingen van doopsgezinde gemeenten) doet daarom een beroep op ons. Er is een commissie opgericht die bestaat uit vertegenwoordigers van elk continent, deze commissie werkt samen met Europese en Noord-Amerikaanse doopsgezinde hulp organisaties.

We hebben even overwogen om voor dit project vanmorgen een collecte te houden, maar met oog op de problemen van het omgaan met contant geld hebben we hiervan afgezien. We willen u daarom vragen om een gift onder vermelding van ‘corona gift’ over te maken op de rekening van de boekhouder van de doopsgezinde gemeente Westerkwartier NL 38 INGB 0000803757. Het totale bedrag wordt overgemaakt naar de ADS.

Na al deze zware kost een luchtiger verhaal.

Deze week kreeg ik een boek dat je in een uurtje uitleest maar dat je ook regelmatig even kunt oppakken en overdenken. Het boek heet: ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’, het is geschreven door Charlie Mackesy. Je zou kunnen zeggen dat het een plaatjes boek is, het bevat kleine pentekeningen en korte regels met tekst. De schrijver geeft in het voorwoord een korte uitleg van het boek. “Het verhaal gaat over een jongen die eenzaam is als de mol voor het eerste opduikt. Ze brengen samen tijd door met het staren in de wildernis. Volgens de schrijver is de wildernis een beetje zoals het leven - eng soms, maar mooi. Op hun tochten ontmoeten ze de vos. Een ontmoeting met een vos kan nooit makkelijk zijn als je een mol bent. De jongen zit vol vragen, de mol hunkert naar taart. De vos is vooral stil want het leven heeft hem pijn gedaan. Het paard is het grootste wat zij ooit zijn tegengekomen en ook het zachtaardigste. Ze zijn net als wij, allemaal anders en ieder heeft zijn eigen zwaktes.”

Hieronder enkele korte gedeelten uit het boek, het is jammer dat u de tekeningetjes niet kunt zien maar wellicht dat u zichzelf een beeld kan vormen.

Jongen: “Raar eigenlijk we zien alleen onze buitenkant maar bijna alles gebeurt van binnen.” “Degene die je het moeilijkst kunt vergeven ben je vaak zelf.”
Paard: “Iedereen is een beetje bang. Maar we zijn minder bang als we samen zijn.” “Tranen vallen niet zonder reden en zij zijn je kracht en niet je zwakte.”
Jongen: “Wat is het moedigst dat je ooit hebt gezegd?” Paard: “Help”. Jongen: “Wanneer was jij op je allersterkst?” Paard: “Toen ik mijn zwakte durfde te laten zien. Om hulp vragen betekent niet dat je opgeeft, het betekent dat je weigert op te geven.”
Jongen: “De vos zegt eigenlijk nooit iets”. Paard: “Nee, en het is heerlijk om hem bij ons te hebben”. Vos: ”Eerlijk gezegd heb ik vaak het gevoel dat ik niets interessants heb te vertellen.” Paard: “Iets eerlijk zeggen is altijd interessant.”

Tot zover enkele citaten, misschien zetten ze u aan tot nadenken, misschien tot een glimlach of herkenning. Ik vind dat in deze tijd waarin polarisatie op allerlei vlakken zichtbaar is, enige relativering wel op zijn plaats is.

Tineke

---

Week bericht van Renée

Afscheid en een nieuw begin....

Deze week was het de laatste week van mijn kleindochter Renske op de lagere school. Een school waar ze totaal 6 jaar van haar leven doorbracht, het laatste jaar in een gemengde klas van groep 7-8 .

Toen ze voor het eerst alleen met de fiets naar het nieuwe schoolgebouw vlak bij het gemeentehuis in Zuidhorn mocht (wél samen met haar broer) weet ik nog dat mijn dochter pijn in haar buik had alleen al van het idee dat Renske geen rare capriolen zou uithalen onderweg. Concentratie is n.l. niet haar sterkste punt en je komt onderweg vanuit Briltil heel wat obstakels tegen! Al die jaren is het redelijk goed gegaan op schrammen, schaafwonden , bulten en blauwe plekken na, maar dat hoort erbij en zeker bij haar.

Nu was het dus de laatste week op de basisschool en door de corona-maatregelen leken er een aantal leuke dingen niet door te gaan: géén 3- daags schoolkamp op één van de eilanden, géén schoolmusical en géén afscheidsfeest. Dat is voor kinderen, die zolang bij elkaar in de klas hebben gezeten toch jammer en een groot gemis, dat vonden een groot aantal ouders ook. De hoofden werden bij elkaar gestoken én er werd een musical uitgekozen en er werd op school druk gerepeteerd. De musical kon zelfs ook bij Café Balk uitgevoerd worden voor alle leerlingen, een dag later ook voor de ouders met in achtneming van de 1,5 m.- regel. Grootouders en familieleden werden op de hoogte gehouden en konden de musical thuis op het You Tube-kanaal bewonderen en zo is er gelukkig met onze “moderne” apparatuur toch heel wat mogelijk!.

Ook werd een alternatief geboden voor het schoolkamp: op de boerderij vlak achter mij heeft afgelopen donderdag: “ de nacht van groep 8 ” plaatsgevonden: kinderen, klasgenoten die 24 uur lang plezier hebben gemaakt met elkaar: spelen, een speurtocht, waterglijbaan van 15 meter met groene zeep, stropakken klimmen, dansen op muziek, licht/lasershow en ten slotte slapen ( voor zover dat lukte) in het grote tentenkamp met allerlei tentjes op afstand in het voormalige appelhof . Een prachtig slot van deze schoolperiode... Genieten met elkaar !! en op naar een nieuwe levensfase!

En toch en toch......

Waarom bekruipt me het gevoel dat ik dan direct ook moet denken aan die 5000 kinderen waar maanden over moet worden gediscussieerd of we daar 500 kinderen van naar Nederland kunnen/ willen laten overkomen?

Kinderen, die in de meest erbarmelijke omstandigheden in tentenkampen dicht op elkaar zitten. Dat is géén genieten met elkaar, zonder dramatisch te doen: géén uitzicht op een betere toekomst, op een nieuwe levensfase is hartverscheurend !! Er zijn meer dan 100 Nederlandse burgerlijke gemeentes, die zeggen hulp te willen bieden om humanitaire redenen; praatprogramma’s op de televisie met bekende politieke persoonlijkheden die hun zegje er over doen; bekende mensen, die als kind ondergedoken hebben gezeten in de 2e wereldoorlog komen vertellen waarom het zo belangrijk is dat we die kinderen moéten ontvangen in ons land

Wat is er toch met ons land aan de hand, zijn wij nog wel echt zo’n gastvrij land ?? In mijn doopsgezinde geloofsbeleving kán en mag je dit niet verbieden, het strookt niet met mijn gevoel voor rechtvaardigheid, voor erbarmen. Een poosje geleden zag ik boven in een la nog een spreuk liggen, die ik had opgeschreven en meegenomen had bij een demonstratie op de dam in Amsterdam over ons vluchtelingenbeleid:

Hoe leg ik aan mijn kleinkinderen uit wat mededogen is ??
Dat is wat ik me nu nog steeds afvraag, ruim 10 jaar later...........

Renée

---

Weekbericht van Tineke

Feesten

Het is dit jaar 50 jaar geleden dat ik belijdenis gedaan heb in de doopsgezinde gemeente Den Ilp-Landsmeer. Dat lijkt mij wel een feestje waard maar het is in alle stilte voorbij gegaan. Ik was van plan om u iets over deze gebeurtenis te vertellen. Mijn belijdenis was zeer summier en God werd in eerste instantie niet genoemd. Met Jezus kon ik nog wel uit de voeten maar God was toch wel wat moeilijker. De predikant vond het wel wat erg karig en ik moest er toch nog eens goed over nadenken. Nu 50 jaar later heb ik nog steeds wel mijn aarzelingen bij het gebruik van de woord God. Over deze aarzelingen wilde ik iets schrijven, maar er kwamen allerlei zaken langs die ook mijn aandacht vroegen en die ik u niet wil onthouden.

Woensdag 24 juni ontvingen we een foto van onze kleindochter klaar om naar school te gaan met een mooie bloemenkrans in het haar, dit ter gelegenheid van het St. Jansfeest. Daar had ik nog nooit van gehoord, dus op internet opgezocht wat dit voor feest is.

De informatie luidt als volgt: Het feest van St. Jan is altijd op 24 juni, het begint na zonsondergang op 23 juni, en men herdenkt dan de geboortedag van Johannes de Doper. De profeet die de komst van de Messias aankondigde in de persoon van Jezus, die hij later zou dopen. In Lucas 1:26-37, 56-57 staat geschreven dat Johannes zes maanden voor Jezus is geboren. Dat is de reden dat St. Jansdag op 24 juni wordt gevierd. Aan deze feestdag zijn ook gebruiken verbonden zoals vreugdevuren Het wordt ook wel het midzomerfeest genoemd.

Ook werden we dinsdagavond met een andere feestdag geconfronteerd. In het TV programma ‘Jezus van Nazareth verovert de wereld’ van de EO werd er een bezoek gebracht aan Rome, dit vanuit de gedachte dat de apostel Petrus in Rome was geweest en hij door de R-K kerk wordt gezien als de grondvester van de Rooms Katholieke kerk. Hij zou volgens overlevering daar aan een gruwelijke marteldood zijn overleden. Wat blijkt nu dat het Hoogfeest van de heilige apostelen Petrus en Paulus (die ook de marteldood gestorven is) wordt gevierd op 29 juni en laat dit nu net onze trouwdag zijn. Het is een belangrijk Rooms Katholiek feest, ik zou eerder zeggen dat het een herdenking is dan feest, maar ja ik ben niet in de Rooms Katholieke traditie opgegroeid. Wij herdenken wel altijd 29 juni en voor ons is het een feestelijke dag.

En tot slot als klap op de vuurpijl werd woensdagavond bekend gemaakt dat er veel maatregelen die als gevolg van de corona crisis genomen waren weer werden opgeheven of versoepeld. Dit is denk ik voor veel mensen ook wel een feestje. Het blijft wel oppassen en de anderhalve meter afstand tot elkaar moet gehandhaafd blijven maar de mensen mogen weer meer. Zelf doen we het nog maar een beetje rustig aan en kijken we eerst maar eens hoe het gaat met bezoekjes van en aan de kinderen. We blijven voorzichtig want het is nog niet voorbij maar als iedereen een beetje oplet hebben we hopelijk het ergste achter de rug en dat geeft toch wel een goed gevoel.

Zo merkt u dat er ondanks alles toch nog heel wat feestjes te vieren zijn en ik hoop dat u de komende tijd nog vele feestelijke dagen mag mee maken.

Tineke

---

Week bericht van Renée

Wereldvluchtelingendag

Vandaag 20 juni, is het Wereldvluchtelingendag.
Toen ik dit gister op de computer nazocht, zag ik een artikel waarvan ik schrok toen ik me het besefte: Wist u dat er op dit moment 79,5 miljoen mensen op de vlucht zijn voor oorlog, geweld of onderdrukking ? Wereldvluchtelingendag is in 2000 ingesteld door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties en vraagt om begrip voor vluchtelingen, die recht hebben op een veilig bestaan. Dat heb ik aan den lijve ondervonden toen ik vlak na een verschrikkelijke burgeroorlog in Mozambique uitgenodigd was door de werkgroep Zuidelijk Afrika en daar kennis maakte met twee grote groepen vrouwen, die de verschrikkingen van die 15 jaar lange oorlog meedroegen in hun dagelijks bestaan... In Zuidhorn gebeurt vanmorgen iets bijzonders: De diaconieën van de Gast - en de Dorpskerk hebben vorige week een oproep gedaan in de informatiebrief van beide kerken én in de plaatselijke krant onder het motto: “Heel Zuidhorn bakt een appeltaart”. Je kunt nalezen hoe dit initiatief is ontstaan en vandaag wordt hier ook aandacht aan geschonken door RTV- Noord. Appeltaarten ( hoe Nederlandser kan het ?) gebakken door inwoners van Zuidhorn worden vandaag bij de in Zuidhorn en Noordhorn woonachtige vluchtelingen en statushouders door vrijwilligers bezorgd. De afgelopen jaren kookten enkele van hen heerlijke exotische gerechten om met ruim 100 mensen daar samen van te genieten, maar ook samen te praten en contacten te leggen. Dat was dit jaar in de Coronaperiode niet mogelijk en vandaar dat de werkgroep van de “Tafels van Hoop” dit initiatief bedacht. Ook al heb ik dit gedicht van Vaclav Havel al eens eerder aan jullie gegeven, het past er zo goed bij :

Hoop

Diep in ons zelf dragen we de hoop,
als dat niet het geval is, is er geen hoop meer.
Hoop is een kwaliteit van de ziel
en hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt.
Hoop is niet voorspellen of vooruitzien.
Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
voorbij de horizon verankerd.
Hoop in die diepe en krachtige betekenis
is niet hetzelfde als vreugde omdat alles goed gaat
of de bereidheid je in te zetten voor wat succes heeft.
Hoop is ergens voor werken omdat het goed is
niet alleen omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde als optimisme,
evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is,
ongeacht de afloop, het resultaat.

---

Weekbericht van Tineke

Bonhoeffer Brevier

11 juni

Gij zijt het zout der aarde; indien nu het zout zijn kracht verliest, waarmede zal het gezouten worden? Het deugd nergens meer toe dan om weggeworpen en door de mensen vertreden te worden.

Beste mensen,
Al weer een week voorbij en wat voor week, een week die ons confronteerde met een virus, nu niet het corona virus maar het discriminatie virus. Dit blijkt een zeer hardnekkig virus, een virus wat al vele jaren over de wereld rondwaard en wat moeilijk uit te bannen is.

In kranten, op het nieuws op televisie en radio werd en wordt er veel aandacht voor gevraagd en een oplossing voor de aanpak van dit virus schijnt niet zo gemakkelijk te zijn. Het is iets dat we meekrijgen vanuit onze opvoeding, school en sociale en maatschappelijke omgeving en het blijkt moeilijk uit te bannen. We zitten allemaal in onze eigen bubbel en vinden het moeilijk om daar uit te stappen.

Mensen met een iets andere huidskleur, mensen die onze taal niet goed beheersen, mensen uit een andere sociale/maatschappelijke groep, kortom mensen die niet behoren tot de groep waar u/ik dagelijks mee om gaat. Zij voelen zich niet altijd gehoord, worden niet in hun waarde gelaten en worden soms als minderwaardig gezien en zo behandeld.

Misschien denkt u dat u er niets mee te maken heeft met dit virus/ probleem. Ik ben echter benieuwd hoe uw omgeving daarover denkt, is het een onderwerp van gesprek, heeft u het er wel eens over en zo ja, wat zijn de ervaringen van de mensen in uw omgeving, uw eventuele kinderen, kleinkinderen, neefjes en nichtjes. Kennen zij mensen die hier wel mee te maken hebben en hoe gaan zij daar mee om?

Als u denkt dat het hier in het noorden niet zo’n vaart loopt, dan moet ik u helaas teleurstellen. Het is niet een opwekkend verhaal maar bij ons in de straat woonde een jong echtpaar met twee kinderen, zij was een zwarte vrouw en hij een witte man, ze hebben er niet zo lang gewoond, vanwege racistische opmerkingen in het dorp zijn zij vertrokken. De negatieve reacties die er kwamen toen er sprake was van mogelijke vluchtelingen opvang in Grootegast en de opmerkingen die ik hoor naar aanleiding van de anti zwarte Pieten acties.

Natuurlijk denkt niet iedereen zo maar het zijn wel gedachten die leven en waar we over moeten nadenken en over in gesprek moeten en dat valt niet altijd mee. Want hoe we het ook wenden of keren er zullen steeds meer mensen van veraf of dichterbij naar Nederland komen en dus ook naar Groningen. Om dit discriminatie virus te bestrijden is het belangrijk om in gesprek te gaan en te blijven en van elkaar te horen wat we belangrijk vinden en waarom. Ook in die zin zullen we het zout der aarde moeten zijn, want als we wegkijken blijft discriminatie bestaan.

Hartelijke groet, Tineke

---

Week bericht van Renée

Verwondering 06-06-2020

Waarschijnlijk weet u wel dat ik al een paar jaar als vrijwilliger bij Staatsbosbeheer (SBB) in Lauwersoog werk. Daar ben ik gastvrouw in het vernieuwde activiteitencentrum waar ik bij toerbeurt samen met andere vrijwilligers allerlei soorten vragen van bezoekers probeer te beantwoorden, inlichtingen en uitleg geef en desgevraagd van koffie of thee voorzie. Daarnaast worden er op velerlei gebied excursies aangeboden en mijn meest geliefde excursies zijn om iets te vertellen over het ontstaan van dit natuurgebied in samenhang met de specifieke planten en begroeiing, die daar nu aanwezig zijn. Vanaf de afsluiting van de Lauwerszee tot het Lauwersmeer van nu is er in 51 jaar wel heel wat veranderd en de omgeving verandert nog steeds, zij het wat minder snel. U begrijpt dat dit jaar zeker tot september allerlei excursies niet doorgaan en het leek mij interessant én leuk om een soort foto-rapportage te maken over de ontwikkeling van de planten gedurende een jaar. Daarvoor heb ik het gebiedje uitgekozen, dat het “natuurpad “ wordt genoemd en vlak achter de gebouwen van SBB ligt. Eén van de boswachters noemt het: “onze etalage” en dat geeft de bijzonderheid aan van deze plek. Vanaf halverwege maart maak ik hier nu, zo goed en kwaad als het gaat, regelmatig foto’s met een gewoon cameraatje en het valt me op hoe bijzonder het eigenlijk is, dat er zoveel soorten planten op deze plek groeien. Het begon met jong riet en een nog drassige grond waar ik wat kleine plantjes watermunt en waternavel vond. Een poosje daarna wat rode klaver -, rolklaverplantjes en de eerste blaadjes van orchideeën. Voor degenen die niet zo thuis zijn in planten zal ik echt geen opsomming geven van wat ik daar op het veldje allemaal tot nu toe heb zien groeien, met uitzondering van de orchideeën, deze groeien alleen op humusarme grond, zodra er bemest wordt verdwijnen ze. Dat is de reden waarom er maar één keer per jaar gemaaid wordt en al het maaisel wordt afgevoerd om de grond zo arm mogelijk te houden. Afgelopen dinsdag was ik er ook weer en heb me echt verwonderd over het feit dat na de regen van vorige week er zoveel meer groeide én bloeide als 10 dagen ervoor. Bovendien waren er door de warme dagen insecten uitgekomen, die in dat gebiedje horen bij de planten die daar op dat moment aanwezig waren: oa een klein blauw vlindertje, het Icarusblauwtje dat leeft van de nectar van de bloemetjes van de rolklaver. Dat is wat mij elke keer weer oprecht verwondert: Alles heeft zin, het enen kan niet bestaan zonder het andere en de natuur is afgestemd op de ontwikkeling van plant én dier hoe klein en nietig het ook is. Het icarusblauwtje heeft nog geen 2,5 cm spanwijdte van het ene topje van de vleugel naar andere vleugeltopje. Hij fladdert er lustig op los, geniet van de nectar van de op dat moment bloeiende rolklaver en is op zoek naar een vrouwtje van dezelfde soort om zo het voortbestaan te verzekeren. De eitjes worden het allerliefst op rolklaver gelegd, maar in ieder geval op vlinderbloemige planten, waaronder de klaversoorten vallen.

Als je dat geen wonder kan noemen, wie gelooft er dan nog in wonderen ??
Kun je nu begrijpen waarom ik dit werk zo graag doe?
Zeker, ik verwonder me vaak en hoop dat ik dat nog heel lang kan én blijf doen!!

Renée

---

Week bericht van Tineke

Beste mensen dit keer geen schrijven van Renée maar van mij (Tineke).
De afgelopen periode heb ik geprobeerd dagelijks in de Bonhoeffer Brevier te lezen. Dit boek hebben Jan en ik bij ons trouwen gekregen. Voor iedere dag van het jaar is er een korte overdenking in opgenomen en na eerdere pogingen om hier regelmatig uit te lezen leek het me nu een goede gelegenheid om die draad weer eens op te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Iedere dag een gedeelte en soms twee als ik een dag had overgeslagen.
Bij de samenstelling van dit boek is een keuze gemaakt uit alle werken van Bonhoeffer.
Dietrich Bonhoeffer was een duits theoloog en leefde van 1906 tot 1945. Hij werd ter dood veroordeeld voor o.a. zijn betrokkenheid bij een mislukte aanslag op Hitler in 1944, het vonnis is op 9 april van 1945 voltrokken. Er is veel werk wat hij in de loop van zijn leven geschreven heeft en ook vanuit de gevangenis gestuurd heeft naar familie en vrienden bewaard gebleven en dit wordt tot op heden veel gelezen.
Afgelopen week op 26 mei las ik onderstaand stuk wat hij indertijd vanuit de gevangenis geschreven heeft. Het stukje sprak me om meerdere redenen aan. Niet dat ik zijn situatie toen wil vergelijken met wat we nu doormaken maar soms voel ik me wel opgesloten nu alle persoonlijke contacten moeilijker zijn geworden. We moeten afstand houden tot alle mensen om ons heen, op straat lopen mensen met een grote bocht om elkaar. Wij hebben de afgelopen periode 3x iemand op bezoek gehad en zijn afgelopen dinsdag even bij Augustinus op de thee geweest, buiten in de tuin. Het is te hopen dat het lang mooi weer blijft deze zomer en dat tegen de herfst er toch een wat andere wind waait. Onze kinderen en kleinkinderen hebben we sinds januari, februari niet meer gezien anders dan met beeld telefoon. Ik weet het rationeel allemaal heel goed maar emotioneel heb ik het wel moeilijk en kan ik me ondanks alles wel eens eenzaam voelen.
Maar dan is er soms zo maar onverwacht een lichtpuntje, afgelopen maandag kregen we met de post een pakje met daarin een collage van foto’s van onze 7 kleinkinderen, we waren er beslist een beetje emotioneel van. En dan lees je dinsdag de 26 ste mei onderstaand stukje.
Uit: Bonhoeffer Brevier 26 mei

Pinksteren in de gevangenis

Nu vieren we ook Pinksteren nog gescheiden, terwijl het toch juist het feest van de gemeenschap is. Toen vanmorgen vroeg de klokken luidden verlangde ik sterk naar een kerkdienst, maar toen heb ik gedaan als Johannes op Patmos, ik heb zo’n mooie dienst gehouden voor me zelf dat ik geen eenzaamheid meer voelde; zo sterk waren jullie allemaal en ook de gemeenten waarmee ik vroeger Pinksteren vierde hierbij betrokken. Sinds gisteravond zeg ik om de paar uur het pinksterlied van P. Gerhardt met de mooie verzen ‘Du bist ein Geist der Freude’en ‘Gib Freudigkeit und Stärke .....’ Dat doet me goed. Het merkwaardige verhaal van het talenwonder heeft me weer sterk beziggehouden. De babylonische spraakverwarring, waardoor de mensen elkaar niet meer kunnen verstaan omdat ieder zijn eigen taal spreekt, moet overwonnen worden door Gods taal die allen begrijpen en die het enige communicatiemiddel is waardoor de mensen elkaar weer kunnen verstaan; de kerk is de plaats waar dit moet gebeuren. Dit zijn diepe en belangrijke gedachten. Leibnitz heeft zijn hele leven gelopen met het plan voor een universeel schrift, dat niet met woorden maar met duidelijke tekens alle begrippen zou moeten uitbeelden; een wijsgerige beschouwing op het pinksterverhaal, uitdrukking van zijn groot verlangen de verscheurde wereld van die tijd te helen.
Het is weer doodstil in huis, je hoort alleen de stappen der gevangenen die in hun cellen op en neer lopen; hoeveel trieste on-pinksterlijke gedachten spelen in hun hoofd. Als ik gevangenis predikant was, zou ik op zulke dagen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat langs de cellen gaan; dan zou je veel kunnen doen.......
Zo even werd helemaal onverwacht jullie pinksterpakketje afgegeven. Het is niet te beschrijven hoeveel goeds zoiets je doet. Je bent volkomen zeker van het geestelijk contact met jullie allemaal, maar toch verlangt je geest kennelijk dat die liefdeband, dat contact, tastbaar wordt; dan worden stoffelijke dingen dragers van geestelijke realiteit. Dit verlangen is, geloof ik, analoog met het verlangen van alle godsdiensten naar het zichtbaar worden van de geest in het sacrament.

Ondanks dat wij zondag gescheiden de Pinksterdienst vieren, ieder op zijn en/of haar eigen wijze hoop ik dat we ons met elkaar verbonden mogen weten.

Ik wens iedereen goede pinksterdagen,

Tineke

---

Weekbericht van Renée

De merel

Al zolang als ik op de boerderij woon ( dat is al meer dan 45 jaar) geniet ik van de zang- en weidevogels rondom onze boerderij. Eén van de mooiste zangers vind ik wel de merel, die vooral in deze periode zowel ’s morgens vroeg als ’s avonds laat zingt en omdat het nu lang licht blijft is dat meestal ook op het moment dat ik naar bed ga.

één van de merels zit sinds 2 weken dichtbij in een van de essen bij mijn slaapkamerraam te zingen. Ik denk dat dit mannetje samen met zijn vrouwtje een nestje met 4 jongen in de rozenstruik heeft, die tegen de muur van de slaapkamer staat. Al dagen lang luister ik naar die zang en stel me voor wat hij nu eigenlijk zingt.

Vandaag pakte ik maar eens een paar van mijn vogelboeken erbij om te kijken wat vogelkenners horen en beschrijven bij de zang van de merel. Het “tjoek”, “ tsjink” en meer uitroepen bespaar ik je. Uit mijn 6 vogelboeken heb ik er twee uitgezocht en grappig is: Mijn oudste, eerste échte vogelgids van R.T. Peterson e.a. (tiende geheel herziene druk, 1969) heeft het over: een bedaard, luid en zeer melodieus gekweel....overgaand naar het zwakke soms wat onmuzikale slot.

De “nieuwe zakgids vogels” van Peter Hayman (2009) omschrijft de zang als: een zachte vloeiende muzikale riedel met een krasserig einde. Door deze beschrijving merk ik dat taal verandert in de loop van de tijd, want het gaat over de zelfde vogel en zoveel anders is hij niet gaan zingen lijkt me, maar misschien heeft hij zich toch ook wel wat aangepast aan de tijd met nieuwe geluiden.
Soms verzin ik woorden op de melodie, dat kan mooi als het buiten zo rustig is en je in je bed er naar ligt te luisteren! Of het nu kwam omdat het Hemelvaart was en het een prachtige en warme dag was geweest, de woorden die ik bedacht op het ritme van de merelzang waren: “ Het komt goed, houd moed !” en mijn tekst kwam een aantal keren terug in de strofes en riedeltjes die de merel uit volle borst zong. Het leek een soort meditatie op deze manier: een herhalend thema van een merel die dóór bleef zingen en ik die op de drie lange en de twee iets kortere noten deze tekst zei. Al bij al maakte het me uitzonderlijk rustig van binnen! De volgende morgen herinnerde ik me het nog ( geen droom dacht ik) en ineens bedacht ik me dat onze oud dierenarts G. Roorda elk bezoek aan de boerderij altijd beëindigde met de woorden: “Houd goede moed” Dat hij dat zei, heb ik altijd bijzonder gevonden, want alleen als het écht nodig was riep je de dierenarts en soms kwam het niet goed.....
Op weg na Pinkster wens ik jullie dit ook toe:

Houd goede moed ! en dat allemaal omdat de merel, die op Hemelvaart uit volle borst zong, mij deze inspiratie gaf........

Renée

---